İçindeki Buzu Eritmek

 

İçindeki buzu erit, çünkü donuyorsun, donduruyorsun. Kime bu nefretin, kime bu öfken? Neye kızdın bu kadar? Hayat senden neleri aldı da taşa döndün? Herkes düşmanın mı senin? İnsanları sevmek bu kadar zor mu? Hır gür içinde mi yaşamak istersin yoksa her yerde açsın mı sevgi çiçekleri?

 Dikenlerini böyle batırmayı nerden öğrendin? Yara sarmak nedir bilmez misin sen? Sadece kendini mi düşünürsün sahi? Hiç başkası için üzüldüğün oldu mu? Bir çocuk kadar saf düşüncelere daldın mı? Kirli dünya umutlarını yıktı mı? Yağan yağmurda ıslandın mı? Yağmurun altındayken şarkı mı söyledin yoksa saydın savuşturdun mu? Hiç ansızın beyninden vuruldun mu? Bir yaşlıya şefkatle baktın mı? Onun yüz çizgilerinde kendini buldun mu? O da bir gün bendi, ben de bir gün "O" olacağım dedin mi? Hiç ufacık bir şey sana dünyaları verdi mi? Ya da sen birine bunu hissettirdin mi? Hep karşılık mı bekledin sahi insanlardan? Olduğun gibi misin yoksa duvarlar arkasına mı saklandın? Camdaki buhuda resim çizdin mi ya da bulutları bir şeylere benzettin mi? Bir müzik, bir koku, bir söz seni eski bir anıya götürdü mü? Hiç tesadüfler üzerine düşündün mü? Sevdiğin bir şarkı çaldı da birden kendini kaptırdın mı? Biz buyuz aslında, biz aynıyız. Farklılıkların birbirinden ayrılmadan önce bir olduğu noktalardayız, biz benzeriz. Özüne dön. İçindeki buzu erit, çünkü donuyorsun ve çevredekileri de donduruyorsun.