Biraz Tebessüm

Birazdan anlatacağım şey tam bir fıkra havasında, sonunda tebessüm etmenizi umut ediyorum :)

Aylardan Temmuz, günlerden pazartesi, ayın ise altısıydı. Adana'nın kavurucu sıcakları başlamış, insanlar olabildiğince evlerine kapanmıştı ama bazı insanlar vardı ki onlar dışarda olmak zorundaydı, çünkü kimisi çalışıyor, kimisi belediyedeki işini hallediyor, kimisi de pazara gidiyordu.

Benim gibi okula belgedir, evraktır yetiştirmeye çalışanlar da vardı tabii. O kadar yorgundum ki bir an önce eve gitmek istiyordum. Trene bindim ve Mersin'e doğru yol aldım. Çocuklar trenin olmazsa olmazı... Bazen ağlıyor, bazen fazla ses yapıyor ama her zaman oldukları yere neşe getiriyorlardı. Fazla kargaşaya neden olmadıkları sürece afacanlıklarını izlemek iyiydi. Ön koltukta annesiyle beraber oturan beş-altı yaşlarında bir çocuk vardı. Yerinde duramıyordu, heyecanlıydı. Koltuğa uzanıyor, rahat edemiyor, kalkıyor oturuyor sonra tekrar uzanıyordu. Ne yapacağını bilmez bir hali vardı. Sanırım trene ilk binişiydi. Aradan zaman geçmeden tezim doğrulandı. Nasıl mı? İşte böyle.

Annesi "Birazdan ineceğiz oğlum, hazırlan bakalım!" dedi.

Oğlanın sorduğu soru ise müthişti. 

-Trenden mi atlayacağız?