Her zaman
gözlem yapmayı seven biri olduğumdan, çevremde gördüğüm farklılıkları ince
eler, sık dokurum. Farklılıkların farkına varmak isterim. Yine böyle zamanların
birinde, çocukları olan bir aile dikkatimi çekti. Turistler belli, çocuk farklı
bir ülkede yani dilini bilmediği bir ülkede ama kendisini anne-babasına bağımlı
hissetmiyor. Çocuk (muhtemelen 8-9
yaşlarında) tek başına gitti, hamburgerini aldı, kasada ödemesini yaptı,
yiyeceğini aldı ve yemeye başladı. Ee bunda ne tuhaflık var
diyebilirsiniz, bence de yok, normal olan bu, fakat bir düşünün bakalım bizim
çocuklardan kaç tanesini annesi babası olmadan alışverişini yapar? Mutlaka sizi
çekiştire çekiştire kasaya götürürdü. Hatta biri ona soru sorduğunda ceketinizin
arkasına saklanıp utanırdı. Bizimkiler kendini rahatça ifade edemiyor, ya
da en azından ben bu sayının oldukça az olduğunu düşünüyorum. Bizim çocuklar
biraz utangaç, biraz ürkek yetişiyor. Bu konuda tabii ki bizim
"katkımız" da büyük. Nasıl mı?
